|
|
Konstrukcje żelbetowe
Szerokość rys - według Eurokodu 2
Obliczanie szerokości rys
Szerokość rys wk można obliczyć ze wzoru
&space;} "{\color{DarkBlue} w_{k}=s_{r,max}(\varepsilon _{sm}-\varepsilon _{cm}) }")
w którym:
sr,max - jest maksymalnym rozstawem rys,
εsm - jest średnim odkształceniem zbrojenia (pod wpływem odpowiedniej kombinacji
obciążeń) obliczonym z uwzględnieniem wpływu odkształceń wymuszonych oraz wpływu usztywnienia przy
rozciąganiu; uwzględnia się tu tylko przyrost wydłużenia liczony od stanu, w którym odkształcenie
betonu (na poziomie, dla którego oblicza się εsm) jest zerowe;
εcm - jest średnim odkształceniem betonu między rysami.
Wartość εsm - εcm można obliczać ze wzoru:
}{E_{s}}&space;} "{\color{DarkBlue} \varepsilon _{sm}-\varepsilon _{cm}=\frac{\sigma _{s}-k_{t}\frac{f_{ct,eff}}{\rho _{p,eff}}(1+\alpha _{e}\rho _{p,eff})}{E_{s}} }")
lecz nie mniej niż
0,6·σs/Es
w którym:
σs - jest naprężeniem w zbrojeniu rozciąganym, obliczonym przy założeniu, że
przekrój jest zarysowany,
αe - jest stosunkiem Es/Ecm
A'p - oznacza pole przekroju cięgien sprężających leżących w granicach Ac,eff,
Ac,eff - oznacza efektywne pole betonu rozciąganego otaczającego zbrojenie lub cięgna
sprężające; wysokość tego pola wynosi hc,ef;
za hc,ef przyjmuje się wartość
mniejszą z 2,5(h-d) i (h-x)/3, albo mniejszą z 2,5(h-d) i h/2,
ξ1 - oznacza skorygowany w zależności od średnic stali sprężającej i zbrojeniowej,
stosunek sił przyczepności:
ξ - oznacza stosunek sił przyczepności stali sprężającej i zbrojeniowej,
Φs - oznacza największą średnicę prętów stali zbrojeniowej,
Φp - oznacza zastępczą średnicę cięgna,
kt - współczynnik zależny od czasu trwania obciążenia
kt=0,6 dla obciążeń krótkotrwałych,
kt=0,4 dla obciążeń długotrwałych.
Jeżeli w strefie rozciąganej zbrojenie mające przyczepność do betonu jest rozmieszczone
wystarczająco gęsto (rozstaw nie większy od 5(c+Φ/2)), to maksymalny, końcowy
rozstaw rys można obliczyć ze wzoru:
w którym:
Φ - jest średnicą zbrojenia; jeśli w jednym przekroju stosuje się różne średnice prętów, to
zamiast Φ przyjmuje się średnicę zastępczą Φeq; w przekroju, w którym jest
n1 prętów o średnicy Φ1 i n2 prętów o średnicy Φ2,
wartość Φeq oblicza się ze wzoru:
c - jest grubością otulenia zbrojenia podłużnego,
k1 - jest współczynnikiem zależnym od przyczepności zbrojenia,
k1=0,8 dla prętów o wysokiej przyczepności,
k1=1,6 dla prętów o gładkiej powierzchni (np. cięgna sprężające),
k2 - jest współczynnikiem zależnym od rozkładu odkształceń,
k2=0,5 przy zginaniu,
k2=1,0 przy czystym rozciąganiu.
Przy mimośrodowym rozciąganiu lub przy analizie lokalnych pól naprężeń należy stosować
pośrednie wartości k2, które można obliczać ze wzoru:
w którym ε1 jest większym a ε2 mniejszym z odkształceń
(obliczonym przy założeniu, że przekrój jest zarysowany) na krawędziach rozważanego przekroju.
k3 = 3,4
k4 = 0,425.
Jeżeli rozstaw zbrojenia mającego przyczepność przekracza 5(c+Φ/2), albo jeżeli w strefie
rozciąganej nie ma zbrojenia mającego przyczepność do betonu, to górną granicę szerokości rys
można obliczyć, zakładając że maksymalny rozstaw rys wynosi:
&space;} "{\color{DarkBlue} s_{r,max}=1,3(h-x) }")
Jeżeli w elemencie zbrojonym ortogonalnie kąt między kierunkami naprężeń głównych i kierunkami
zbrojenia jest znaczny (większy od 15°), to rozstaw rys sr,max można obliczyć
ze wzoru:
w którym:
θ - jest kątem między zbrojeniem w kierunku y i kierunkiem głównego naprężenia rozciągającego,
sr,max,y, sr,max,z - są rozstawami rys odpowiednio w kierunkach y i z.
|
|
Strona główna
